Bizim Köy hayatımızda hemen her evin bir köpeği vardı.Köpeğe ihtiyaç duymanın sebebi eve yönelecek tehlikelerden evi korumaktı. Herkesin olduğu gibi bizim de "şevger" adında bir köpeğimiz vardı.

Apê Musa katledildiğinde, hemen bizim Şevger'in mahareti gelmişti aklıma! Apê Musa'nın canına kasteden zatın Şevger köpeğimizin özellikleri ile bire bir benzerlikler taşıyordu. 

Genelde sahibine karşı köpeğin sadakatin timsali olduğunu söylerler, ama bizimki bizden çok bir başkasına sadıktı.

Zira Şevger adındaki köpeğimiz evimizde yer içerdi ama havalar kararınca biraz ötede bulunan başka bir evin dış kapısında oturur o evi korumaya alırdı..

Bir de köyümüzün beyaz bir eşeği vardı, beyaz eşek de kıyamet kopsaydı bir başkasının tarlasına girip otlanmazdı. İlle de ait olduğu insanın mercimek, arpa ve buğday tarlasına dalar ziyan verirdi.

Oldum olası bu beyaz eşeğin eşekliğine ya da Şevger köpeğin köpekliğine bir anlam veremedim. 

Nusaybin’de ortaokul okurken tanık olduğum bir olay ise, sonraki yaşamımı şekillendirmiş olaylardan biri oldu. 

Dayımla Nusaybin çarşısında dolaşırken, temiz giyimin üzerinde kravatını takmış birinin çevre insanlar tarafından parmakla gösteriliyordu.

Yörenin büyük ağalardan biri olabileceğini düşünerek, dayımdan bu adamın kim olduğunu sormuştum.

Dayım "boş ver yeğenim delinin tekidir. Yok solcuymuş, yok Kürdistan’mış yok falanmış deyip duran Musa Anter diye biridir" diye cevap vermişti.

Velhasılıkelam, keşke beyaz eşeğimiz ile nankör köpeğin soyundan gelenlerden çok ''Musa Anter soyundan gelen delilerimiz çoğalmış olsaydı.

Gerçi, o gün itibarıyla çoğalmanın olduğu muhakkaktır. Ve temenni ediyorum ki, bu halkın evlatları delinin tekekidir diye o dönemde tanımlanan Apê Musa kadar insan olmaya çalışır olsunlar.