Sanki bir Dostoyevski, bir Shakespeare, bir Fitzgerald anlatısı

Kasım 2013’ten itibaren yazılarını T24’te sürdüren Atilla Dorsay’ın kaleme aldığı kitabın Önsöz’ünden bir bölüm şöyle:

“Onu sanatçı olarak çok takdir ettiğim gibi, insan olarak da bağrıma bastım. Ve o uzun, maceralı, belalı ve son derece dramatik yıllar içinde fırsat düştükçe elimi uzattım, hapisanelerde ziyaretine gittim; siyasal koşullar tam tersini buyursa da onun yandaşı ve yoldaşı oldum; öyle de kaldım. Onun için çeşitli yazıları, belgeleri, anıları bir araya topladığım Yılmaz Güney Kitabı’m 1988 yılında basıldı, art arda 4-5 baskı yaptı. Sonrasında yine tartışıldı, sanatına yüz vermeyenler, o güzelim filmleri, senaryoları ve romanları anlama yeteneğinden yoksun olanlar, sadece onun karşılaştığı acılı olayları hatırladılar. Tabancayla gezdiğini, Türk usulü bir haydut olduğunu, sonunda da elini kana bulayarak, hem de bir yargıcı öldürdüğünü söyleyip durdular.

Katil, hem de bir yargıç katili… Hiç bağışlanabilir mi? Bu dramın ardında, bir Yunan trajedisi kadar çarpıcı, hazin ve kahredici bir durum olduğunu; daha gencecikken ‘komünizm’ suçlamasıyla hapse düşen Yılmaz’ın kaderinin bir Euripides, Aiskhylos, Sophokles ya da Corneille trajedisi gibi ilmek ilmek örülmüş bir kişisel tarih olduğunu kavrayamadılar…

… Evet, kapak için seçtiğimiz cümle, Yılmaz’ın geride bıraktığı sayısız özdeyişten biri: ‘Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili.’
Sevgili Fatoş’una adadığı cümle ne çok anlam içeriyor… Nasıl bir hüzün, ne tür bir üzgünlük… Ve adına keder denen, herkesin kendine göre yorumladığı o kavramın bir insan için ne denli olduğunu bize hatırlatıyor. Bir kez daha… Ve belki olabilecek en güçlü biçimde… Sanki bir Dostoyevski, bir Shakespeare, bir Fitzgerald anlatısı gibi…”