Narsizm kendisini aşırı sevmenin, yani kendini merkeze koyup beğenmenin adıdır.

Narsizm kendisine yönelik bu büyük "hürmetten" dolayı, her karşıtlığı bir haksızlık olarak görür iken, başkalarına aleyhine yapılmış haksızlılığı da bir haklılık olarak görür. 

Calvin NARSİZM' İ bir veba olarak değerlendirir iken, FRAUD narsist olanın sevgi yoksunu olduğunu söyler ve aşırı durumlarda bunun akıl hastalığına delalet ettiğini belirtir. Öcalan'ın sözleri aşırı narsizm haline iyi birer örnek teşkil eder.

Hitler, Stalin, Saddam, Mussolini dahil, bütün diktatörlerin, bir özelliği onların narcist olmasındandır. 

NARSİZM'i doğal ve iki taraflı sevgiden ayıran, onun dışa karşı sevgi yoksunu olmasına karşılık, kendisini aşırı sevmesindedir. Başkaları yanında insanın kendisine yönelik dengeli sevgisi narsizmden farklı olup yararlı bir şeydir. 

Dengeli sevginin görünümlerinden biri empati sahibi olmasındandır. Empati başkalarını anlama, kendisini onların yerine koyabilme erdemidir. Erdem, İnsanın en insanı yanıdır.

Aşağıda sarfedilmiş sözler bana empati, erdem, sevgi ve saygıyı değil; bir vakıa olarak NARSİZM'İ hatırlattı:

"Bizzat ben Belediye Başkanlığı elinden zorla alınmış, hapse düşmüş birisiyim." 

İyide, bu durumda başkalarını daha iyi anlama, onların dertleri ile hemhal olma, yani empati de bulunmak gerekmiyormu?

Anlaşılan burada işleyen mantık farklı: Kendisine çektirilen acıları başkalarına çektirmek... Kendisini her durumda haklı görerek adalet dağıtıcı sanmak gibi gerçek hayat ile ilişki kopukluğu, hayaller aleminde gezinme...

Kendisine yapılanı uygunsuz görüp, aynısını başkalarına yapmayı normal gördüğünden dolayı kendisi çok şikayet ettiği "eskilerden" biri oluveriyor. 

Yani Muktedirlerden biri...

Yani çifte standartlı...