Oysa her şey ne güzel başlamıştı, ilk baharın son günlerini yaşıyorduk ve muhteşem final herkesin ruhuna sadece serin bir zindelik taşımakla kalmıyor, rüzgarın bugüne kadar biriktirdiği bütün şarkıları usulca kulaklara fısıldıyordu. Yer gök tam bir karnavaldı. Hem İngilizler hem de İspanyollar, muhtemel zafer için ailecek atalarının ruhlarını stadyuma davet etmişlerdi. Bu büyük gösterinin iki yönetmeni de bütün hazırlıklarını tamamlamıştı. Bir köşede Klopp hınzır gülümsemesini utangaçça herkesten gizlemeye çalışırken telaşlanıyor, öteki köşede Zidane insan bilincinin huzursuzluğunu bedensel zarafetin doğal formlarıyla kendini teskin etmeye çalışıyordu. Bilirsiniz, oyuncu Zidane’nin her hareketinin parmak ısırtan bir zarafeti vardı.

Ve nihayet hakemin ilk düdüğü ile muhteşem gösteri başladı ve kimin kime ne kumpaslar ne bulmacalar hazırladığını görmeye başladık. Klopp büyük muamma ve esrarını Salah üstüne inşa etmiş gözüküyor. Zidane ise beklenilenin aksine Ronaldo’yu değil de Isco’yu bulmacasının en gizemli sorusu haline getirmişti.

Aslında her iki teknik adam maçtan bir gece önce ötekinin bilinç süreçlerine sızmış gibi, finalde hangi planla sahne alacaklarını birinci elden öğrenmenin kusursuz kesinliği içinde oyuncularını sahaya sürmüştü adeta. Salah sağ koridorda beklendiği gibi Real’in üç değerli oyuncusunu rehin alıyor; Marcelo, Ramos ve Kroos, Salah’ı tehdit iken, tehlikeye dönüşmemesi için o kulvarı itinayla kapatıyorlardı. Bu taktik düşüncenin bir Klopp patenti olduğuna hiç kuşku yoktu. Çünkü, Real’li üç oyuncuyu o alanda rehin almadan, Real’in yarı sahasında oyun oynamak hem imkansız hem de hem de sonuçları önceden kestirilmeyecek pahalı bir macera olurdu.

Salah üç oyuncuyu oyun dışına çıkararak sol kanatta Mane’nin daha kolay sahne almasına imkan sağlıyordu. Hem Mane hem de Firmino Liverpool’un diğer beşlisiyle muhteşem presi uygulayarak, Real’e adeta top yüzü göstermiyordu. Klopp’un planı kusursuzca işliyordu. Real ceza sahasına taşınan her top ya büyük bir tehlikeyle sonlanıyor ya da arzu edildiği gibi atak mutlaka son final vuruşuyla sonlandırılıyordu.

Klopp’un bu planı, Real defansını sağdan sola doğru enlemesine gergin bir ip gibi asimetrik olarak açılmaya zorluyor ve Liverpool oyuncuları da bu geniş alan da sarhoşça at koşuşturma imkanı buluyordu. Bu planın biricik sonucu sadece bu değildi elbette; ikinci doğal sonuç olarak Luca Modriç, Casemiro ve Kross’ arasında var olan pas bağlantısı felç oluyordu. Real’de bu üçlü geçişlerden sorumlu olduğu için hem defanstan hücuma geçiş hem de hücumdan defansa geçiş, neredeyse Batman/Diyarbekir ara treninden daha yavaş hale geliyordu.

Her büyük teknik adam gibi Zidane de bunun böyle olacağını önceden biliyordu ve Liverpool’dan kapılan topların uzun süre Liverpool yarı sahasında kalması için Isco’yu görevlendirmişti. Aslında bu plan hem Klopp’un ikinci toplar üstüne bina ettiği pres anlayışını kırmaya ve hem de mümkünse aradan fırlayacak Ronaldo’ya gol vuruşu yaptıracak taktik düşünceye dayanıyordu.

Isco da Salah da görevlerini mükemmel bir biçimde icra ediyorlardı. Taa ki, Ramos sahne alıp Salah’ı bile isteye nakavt edinceye kadar. Ramos o ikili mücadelede hiç gereği yokken Salah’ın kolunu koltuk altına alıp onu düşürünceye kadar bırakmadı. Salah düşerken de kolu Ramos’un koltuk altındaydı ve esas olarak Ramos son öldürücü hamleyi Salah tam da düşerken vurdu. Omuzunun üstüne düşen Salah’ı Ramos, düşme anında yerde bütün ağırlığını kullanarak adeta bir güreşçi gibi bedeniyle Salah’ın omuzuna abanarak onu sakatladı. Bu kesinlikle bilinçli bir hareketti. Bu kesinlikle Ramos’tan beklenilen bir hareketti. Ve kesinlikle ahlak dışıydı, etik dışıydı.

Zavallı Salah, Ramos’un icat edildiği ve mertliğin bozulduğunu anlaşılan bilmiyordu. Maç 30. dakikada bitti. Ramos 3 - Liverpool 1.

Not; Sevgili Vahap Coşkun; sana söz verdiğim Zidane ve Ronaldo methiyeleri, Ramos kazasıyla malul oldu. Kusura bakma.