Bugüne gelecek olursak, tam bir açık sömürgeci işgal altında Kürt toprakları; siyaseti, demokratik alanlar, siyasetler. Halk hareketleri en ezildiği dönemde değil, nefes alabildiği dönemde ortaya çıkar. Yani bir çeşit (liberal dahi olsa) demokratikleşme sürecinde. Bunu Arap Baharı ile gördük. Türkiye’nin son 15 yılı buna örnek. Bugün özellikle Kürdistan’da sokakta bir halk hareketi çıkmaması asla belediyelere sahip çıkmama söylemiyle yorumlanmamalıdır. Halk sokağa nasıl çıkabilir?
Türkiye devleti şu an Ermeni soykırımı öncesindeki halinin tüm özelliklerini gösteriyor. Ermeni soykırımı da bugün araştırmalardan anlıyoruz ki ciddi bir devrimci demokratik bir hareketlenme ardından geldi. Çok benzer; mekanı yok etme, direnişi ezme, mala mülke, değerlere al koyma ile gelişti. Halkta bunun bilgisi var. Bu durumda nasıl sokağa çıksın. Üstelik ne kadar şanlı bir direniş gösterilmiş olursa olsun ortada bir yenilgi var. Mekanlar kaybedilmiş, onlarca insan ölmüş, örgütlenmeler ifşa olmuş, tutuklanmış, sosyal doku zedelenmiş. Hareketin parçaları karşılıklı olarak birbirini anlamlandıramamış, o yüzden de organik değil mekanik bir eylemsellik içinde.
Yani şu an sokakların boş olması çok doğal. Halkın hele hele Kürt halkının sokağa ne zaman çıkılacağı konusunda saygıyla karşılanması gereken bir sezgisi olduğu kanısındayım. Yoksa şu ya da bu belediye ile ilgili olduğunu hiç ama hiç düşünmüyorum.
Söyleşinin tümü